Ένας δεσμός αδιάσπαστος αναδύεται από τα ερείπια του χρόνου

Τα μάτια τους συναντήθηκαν επιτέλους, διασπώντας την ομίχλη του διαστήματος και τα βάρη που σχηματίστηκαν από τα χρόνια της απόστασης. Σε εκείνη τη σιωπηλή στιγμή, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία—μόνο αυτοί, και όλα όσα υπήρξαν ποτέ.

Μέσα σε εκείνο το βλέμμα καίει μια ζεστασιά που γεννήθηκε από το κοινό αίμα, από δεσμούς που καμία λεπίδα δεν μπορεί να κόψει, αλλά και το πικρό άδειασμα των αιώνων που σημαδεύονται από σιωπή και απόσταση.

Γύρω τους, το φως κατέρρευσε—ξεθωριασμένες κλωστές υφαντές από μετάνοια και αβεβαιότητα. Ένα τέλος, ίσως… ή η σπίθα ενός μακροχρόνια καθυστερημένου γεγονότος. Διότι στην πραγματικότητα, πάντα αφορούσε μόνο αυτούς.