There Is No Light

Πρέπει να πούμε ότι οι παίκτες μπορούν να έχουν μια μοναδική αίσθηση ικανοποίησης που συμβαίνει μόνο όταν “ανακαλύπτουμε” ένα παιχνίδι. Κάτι που ήταν πολύ πιο κοινό στην χρυσή εποχή των παιχνιδιών, όταν η πρόσβαση σε πληροφορίες περιοριζόταν σε περιοδικά και προγράμματα, και η αγορά ενός άγνωστου παιχνιδιού απαίτησε ρίσκο χωρίς επιστροφή. Σήμερα είναι πολύ δύσκολο για ένα παιχνίδι να μας καταπλήξει και, τις λίγες φορές που συμβαίνει, σχεδόν πάντα ανήκει στον κόσμο των indie. Αυτό ισχύει για το There Is No Light, το action RPG που αναπτύχθηκε από την Zelart, του οποίου το pixel art σε αφήνει ήδη άφωνο στο τρέιλερ του, αλλά είναι η ατμόσφαιρά του που σε κάνει να ερωτευτείς το παιχνίδι όταν βυθίζεσαι στον κόσμο του.

Ως πρώτη εντύπωση, μπορούμε να πούμε ότι φαίνεται να είναι ένα παιχνίδι δράσης με φρενήρη μάχη και μια απλή διηγηματική δικαιολογία που μας προσκαλεί να συνεχίσουμε να προχωρούμε. Αλλά καθώς προχωράμε, αποδεικνύεται ότι η ιστορία είναι ένα φανταστικό δίκτυο αναμνήσεων και εμπειριών εκατοντάδων NPC που μας κρατά σε εγρήγορση μέσω των υψηλών κορυφών δυσκολίας και της απογοήτευσης που προκύπτει από την επανάληψη μιας μάχης δώδεκα φορές.

Στο There Is No Light, παίζουμε έναν μυστηριώδη πρωταγωνιστή του οποίου η ζωή καταστρέφεται σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Ο στρατός της Εκκλησίας της Μεγάλης Χειρός ισοπεδώνει το χωριό του, σκοτώνει την οικογένειά του μπροστά στα μάτια του και παίρνει το μωρό του για να το θυσιάσει. Η ανθρωπότητα έχει πλήγει από μια παγκόσμια καταστροφή και, για να επιβιώσει, αναγκάστηκε να καταφύγει υπόγεια. Όταν όλα φαίνονται χαμένα, εμφανίζεται ο Samedi, ένας αμφιλεγόμενος χαρακτήρας που θα μας κάνει μια πρόταση που δεν μπορούμε να αρνηθούμε.

Αυτή είναι η αρχή μιας περιπέτειας που περιλαμβάνει μια ευρεία γκάμα συναισθημάτων, όχι μόνο λόγω των γεγονότων που θα σχηματίσουν την κύρια πλοκή αλλά και λόγω του γιγαντιαίου αριθμού κοινωνικών αλληλεπιδράσεων (με τη μορφή δευτερευουσών αποστολών ή απλά διαλόγων) με τους NPC που γεμίζουν τις περίπλοκες υπόγειες πόλεις. Κάθε χαρακτήρας που συναντάμε έχει κάτι να πει και από αυτές τις συζητήσεις, μπορούμε να διαισθανθούμε την κατάσταση του πολιτισμού, τους θλίψεις, τα όνειρα και τις ελπίδες του. Θα γίνουμε επίσης μάρτυρες του πώς καταρρέουν ή... Υπάρχει άλλος δυνατός δρόμος; Ίσως, γι' αυτό είναι το σύστημα κακίας.

Υπάρχουν δύο αντιφατικές εμπειρίες που δίνουν σχήμα στην πρόταση του There Is No Light. Από τη μια πλευρά, έχουμε το κομμάτι δράσης: φρενήρης, ευκίνητο, και πολύ τιμωρητικό. Από την άλλη, έχουμε τη narrativa: αργή, βαθιά, και γεμάτη προτάσεις και υπονοούμενα που ζωγραφίζουν την θλιβερή πανώ των μελλοντικών δυστοπιών. Για να συνδέσουμε και τις δύο άκρες, έρχεται σε παιχνίδι το σύστημα κακίας, που αναπαριστάται σε μια απλή μισο-πράσινη και μισο-κόκκινη μπάρα. Καθώς βρίσκουμε NPC μπορούμε να αλληλεπιδρούμε μαζί τους, να προσφέρουμε μια γνώμη, ή να παρέμβουμε στα προβλήματά τους. Ανάλογα με τις ενέργειές μας, η κακία κλίνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά και αυτό το παράμετρο θα είναι θεμελιώδες και στις δύο διαστάσεις της περιπέτειας.

Όσον αφορά την πλευρά της πλοκής, ανοίγει ή κλείνει συγκεκριμένες δευτερεύουσες αποστολές για μας, με χαρακτήρες που θα μας μιλήσουν μόνο αν βρισκόμαστε σε μία από τις πλευρές της κλίμακας της κακίας. Και μπορεί ακόμα να καθορίσει ποιο από τα πολλαπλά τέλη θα λάβουμε στο τέλος του παιχνιδιού. Όσον αφορά την πλευρά του παιχνιδιού, καταναλώνουμε συνεχώς λίγο καλή κακία όταν χρησιμοποιούμε κάποια από τα πλεονεκτήματα που έχουμε διαθέσιμα. Όταν παίρνουμε αποφάσεις που επηρεάζουν την ανάπτυξη της πλοκής, θα εμφανιστεί ένας πολύχρωμος χαρακτήρας που θα μας πει τι πιστεύει γι' αυτό.

Μιλώντας για το σύστημα μάχης, μπορούμε να πούμε ότι είναι “απλό”. Στην αρχή, είναι όλα θέμα επίθεσης και αποφυγής με ταχύτητα φωτός ενώ συνεχίζουμε να προχωρούμε μέσα σε σκοτεινά σκηνικά που έχουν αναδημιουργηθεί εντυπωσιακά με pixel art. Ποτέ δεν θα νιώσουμε ασφαλείς, θα είμαστε πάντα ένα βήμα μακριά από το να περικυκλωθούμε από εχθρούς έτοιμους να μας τελειώσουν με μερικά χτυπήματα. Αλλά αυτή η αίσθηση κινδύνου γίνεται ένα δίκοπο μαχαίρι: εθιστική και ταυτόχρονα συντριπτική.

Το There Is No Light μας προσκαλεί να αγωνιστούμε επιθετικά, ενεργοποιώντας όλες τις ικανότητες μέσω μιας μπάρας οργής που γεμίζει μόνο όταν χτυπάμε εχθρούς ή σπάμε αντικείμενα στη σκηνή και αδειάζει γρήγορα αν δεν κρατήσουμε τον ρυθμό της επίθεσης. Οι ικανότητες ενεργοποιούνται μέσω συνδυασμού ενεργειών που συχνά είναι αντισυμβατικές.

Τέλος, παρά ορισμένα αδύναμα σημεία, το παιχνίδι καταλήγει να είναι μια αξιόλογη εμπειρία, όχι μόνο λόγω της ενδιαφέρουσας και σκοτεινής αφήγησής του, αλλά γιατί συνολικά είναι ένα όμορφο παιχνίδι. Οι κινηματογραφικές σκηνές έχουν ένα απλό αλλά μοναδικό στυλ, ο σχεδιασμός επιπέδου είναι εξαιρετικός και δεν πέφτει στην τάση της υπερβολικής επανάληψης. Το pixel art της Zelart είναι καταπληκτικό και οι animations των εχθρών είναι αντάξιες, με μεγαλόπρεπα σκηνικά και πλάσματα που μοιάζουν κατευθείαν από το μυαλό του H. R. Giger.

Η ηχητική ενότητα λειτουργεί σε αρμονία με την αισθητική, δημιουργώντας μια καταπιεστική ατμόσφαιρα μέσω απλών αλλά προσεγμένων μελωδιών και αντισταθμίζει τη δράση στη σωστή δόση. Κάθε μια από τις τέσσερις διαθέσιμες διαδρομές έχει ένα μοναδικό θέμα, το οποίο εκφυλίζεται μέχρι τη συνάντηση με τον επικεφαλής του τομέα και, μερικές φορές, επιδεικνύει ορισμένες αισθητικές αλλαγές που αξίζει να σταματήσουμε για να απολαύσουμε το τοπίο. Με τον ίδιο τρόπο, η πλοκή μας οδηγεί να συνεχίσουμε να εμβαθύνουμε στη ιστορία αυτής της δυστοπίας και οι κύριοι χαρακτήρες βοηθάνε τις ανατροπές στο σενάριο να αποκτούν την απαραίτητη σημασία για να διατηρείται το ενδιαφέρον.

Πρέπει να αναφέρουμε ότι το There Is No Light μπορεί να είναι απογοητευτικό, σκοτεινό και, σε στιγμές, απελπιστικό. Έχει μια καμπύλη δυσκολίας που είναι αρκετά δύσκολο να κατανοηθεί, ειδικά αν δεν είστε παίκτης που είναι εξοικειωμένος με αυτόν τον τύπο τίτλου. Αλλά, αν αντιμετωπίσουμε την πρόκληση με υπομονή, θα μας ανταμείψει με μια βαθιά περιπέτεια γεμάτη ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Η Εκκλησία της Μεγάλης Χειρός είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου... Ορισμένες μάχες με bosses θα αφήσουν σημάδια στη μνήμη μας και, αφού δούμε τους τελικούς τίτλους να κυλούν, θα είμαστε περισσότερο από έτοιμοι να επιστρέψουμε σε αυτές τις σκοτεινές υπόγειες πόλεις.