Nieprzerwana więź unosi się nad ruinami czasu

Ich oczy spotkały się w końcu, przecinając mgłę przestrzeni i ciężar wykuty przez lata. W tej chwili nic innego się nie liczyło – tylko oni i wszystko to, czym kiedykolwiek byli.

W tym spojrzeniu płonęło ciepło zrodzone ze wspólnej krwi, więzi, których żadne ostrze nie mogło przeciąć, ale także bolesna pustka wieków naznaczona ciszą i dystansem.

Wokół nich zapadło się światło – zanikające nici utkane z żalu i niepewności. Może to koniec... a może iskra czegoś od dawna spóźnionego. Bo tak naprawdę zawsze chodziło tylko o nich.